12 Oorzaken van Left Lower Quadrant Pain bij mannen en vrouwen

De 12 meest voorkomende oorzaken van pijn in het linkeronderkwadrant bij mannen en vrouwen zijn ...

1. Diverticulitis

Diverticulitis is de meest voorkomende oorzaak van LLQ-pijn. Het staat voor ontsteking en infectie van een of meer divertikels, kleine zakjes in de dikke darm (dikke darm). Diverticula vertegenwoordigen zwakke plekken in de wand van de dikke darm. De meeste divertikels komen voor in de sigmoïde dikke darm. Diverticulosis, of de abnormale ontwikkeling van divertikels in de dikke darm, is een veelvoorkomende aandoening bij middelbare en oudere volwassenen. Dientengevolge wordt diverticulitis in het algemeen als een ziekte van ouderen beschouwd.

Begeleidende tekenen en symptomen kunnen zijn misselijkheid en braken, constipatie, diarree, een opgeblazen gevoel, winderigheid (overmatig gas) of koorts. Computertomografie (CT) -scintigrafie van de buik wordt beschouwd als de beste beeldvormende studie om de diagnose te bevestigen. Behandeling van diverticulitis omvat het maken van NPO (niets door de mond), antibioticumtherapie en het bevorderen van het dieet zoals dat wordt getolereerd. Complicaties van diverticulitis kunnen fistels (abnormale verbindingen tussen organen), abces, darmobstructie, peritonitis en sepsis (een overweldigende reactie op een levensbedreigende infectie) omvatten.

2. Prikkelbaar darmsyndroom

Prikkelbare darm syndroom (IBS) is een chronische gastro-intestinale (GI) aandoening. IBS is een diagnose van uitsluiting, wat betekent dat een diagnose van een medische aandoening wordt bereikt door een proces van eliminatie. Meestal zijn mogelijk levensbedreigende aandoeningen de eerste die worden geëlimineerd. De oorzaak van IBS is onbekend, maar wordt verondersteld te resulteren uit een combinatie van abnormale GI-kanaalbewegingen; miscommunicatie tussen de hersenen en het maagdarmkanaal; en verhoogd bewustzijn van lichaamsfuncties.

Symptomen van IBS kunnen zijn: buikpijn of kramp, opgeblazen gevoel, gas en veranderde stoelgang (bijv. Diarree of obstipatie). Deze symptomen dienen minimaal drie maanden aanwezig te zijn. Ondanks uitgebreid onderzoek (bijv. Bloedonderzoek, beeldvormende onderzoeken, ontlastingsonderzoeken en colonoscopie), wordt geen organische ziekte vastgesteld. Vier darmpatronen kunnen worden waargenomen met predominantie voor IBS-diarree (IBS-D), predipatie van constipatie (IBS-C), gemengde diarree en constipatie (IBS-M) en niet-geclassificeerd (IBS-U). De behandeling bestaat voornamelijk uit het vermijden van de voeding en psychologische ondersteuning.

3. Lactose-intolerantie

Lactose-intolerantie is een veel voorkomende aandoening en wordt gekenmerkt door een tekort aan het enzym lactase, dat lactose helpt verteren tot glucose en galactose. Zowel glucose als galactose zijn eenvoudige suikers. Verhoogde bloed-lactosespiegels zijn verantwoordelijk voor de symptomen van lactose-intolerantie. Lactose is aanwezig in zuivelproducten zoals melk, boter, kaas en ijs. De stoornis heeft meer kans om die van Aziatische, Afrikaanse of Indiaanse afkomst te beïnvloeden.

Symptomen van lactose-intolerantie kunnen zijn: dunne ontlasting, buikpijn, een opgeblazen gevoel, flatulentie (overmatig gas), borborygmi (maaggeribbelen) en misselijkheid. Dieetaanpassing (verminderen of beperken van eetproducten die lactose bevatten) is de primaire vorm van behandeling voor lactose-intolerantie. Lactose-intolerantie is niet levensbedreigend. Complicaties van lactose-intolerantie kunnen osteopenie omvatten (botdichtheid die lager is dan normaal, maar niet laag genoeg om te worden geclassificeerd als osteoporose). Als gevolg hiervan wordt calciumsuppletie aanbevolen voor personen die lactose-intolerant zijn.

4. Celiac Disease

Coeliakie, ook bekend als coeliakie of gluten-gevoelige enteropathie, is een chronische aandoening van het spijsverteringskanaal. Het vertegenwoordigt een onvermogen om gluten te verdragen, een eiwit dat veel voorkomt in tarwe, rogge en gerst. Microscopisch tast het immuunsysteem het slijmvlies van de darmen aan, wat resulteert in maldigestie en malabsorptie. De frequentie van coeliakie in de VS is relatief laag (ongeveer één geval bij 3000 personen).

Symptomen van coeliakie kunnen zijn: buikpijn, diarree, winderigheid (overmatig gas), gewichtsverlies, borborygmi (maaggerommel) en vermoeidheid. De primaire behandeling van coeliakie is vermijding van gluten door de voeding. Corticosteroïden zoals prednison kunnen mogelijk worden gebruikt bij mensen met progressie van coeliakie ondanks aanpassing van het voedingspatroon. Corticosteroïden hebben ontstekingsremmende eigenschappen en modificeren ook de immuunrespons van het lichaam op het slijmvlies van de darmen. De prognose voor individuen (correct gediagnosticeerd en behandeld) is uitstekend.

5. Nierstenen

Nierstenen, ook wel nephrolithiasis genoemd, zijn een veelvoorkomende aandoening van de urinewegen. Dilatatie, stretching en spasmen van de urinewegen veroorzaken de pijn geassocieerd met nierstenen. De toestand is oud en is gevonden in Egyptische mummies. De meerderheid van nierstenen bestaat uit calcium. Urinezuur omvat het grootste deel van de minderheid van nierstenen. Andere minder frequente typen nierstenen zijn cystine en struviet (magnesiumammoniumfosfaat).

Symptomen van nierstenen kunnen zijn: flank en / of pijn in de onderbuik, dysurie (pijnlijk urineren), hematurie (bloed in de urine), misselijkheid en braken, plasfrequentie of koorts en koude rillingen. Computertomografie (CT) -scintigrafie van de buik is het primaire beeldonderzoek dat wordt gebruikt om nierstenen te diagnosticeren. Ongeveer 80 tot 85 procent van de nierstenen passeren spontaan. Analyse van de doorgegeven nierstenen zal hun samenstelling onthullen en kan nuttig zijn bij de behandeling van terugkerende stenen.

6. Constipatie

Constipatie is de meest voorkomende klacht over de spijsvertering in de VS. Tekenen en symptomen van chronische constipatie kunnen zijn:

• Minder dan drie stoelgangen per week
• inspanning
• Bubbel of harde ontlasting
• Gevoel van een blokkade in de anus of het rectum
• Gevoel van het niet volledig legen van de endeldarm
• Handmatig manoeuvreren, zoals het uitoefenen van druk op de buik met de handen of het gebruik van een vinger om de ontlasting te verwijderen, moet een stoelgang hebben

Behandeling van chronische constipatie is hoofdzakelijk aanpassingen van voeding en levensstijl. Regelmatige lichaamsbeweging, geleidelijke toename van vezelinname, verhoogde wateropname en aandacht voor de drang om te poepen worden allemaal aanbevolen. Vezel is aantoonbaar de beste en minst dure medicatie voor obstipatie. TM ) is increasing as first-line therapy for chronic constipation. Het gebruik van polyethyleenglycol (Miralax TM ) neemt toe als eerstelijnsbehandeling voor chronische obstipatie. Complicaties van constipatie kunnen zijn aambeien, anale fissuren, fecale impactie en rectale prolaps.

7. Ziekte van Crohn

De ziekte van Crohn wordt gekenmerkt door chronische ontsteking die een deel van het maagdarmkanaal van de mond naar de anus kan aantasten. Het is een van de twee belangrijkste soorten inflammatoire darmaandoeningen. Meestal treft het de dunne darm of de dikke darm (colon). De exacte oorzaak van de ziekte van Crohn is onbekend. De leeftijd waarop de ziekte begint, heeft twee pieken: één tussen de leeftijd van 15 en 30 jaar en een tweede tussen de leeftijd van 60 en 70 jaar.

Buikpijn en diarree zijn de meest voorkomende symptomen van de ziekte van Crohn. Andere symptomen kunnen zijn: rectaal bloedverlies, koorts, gewichtsverlies, vermoeidheid, misselijkheid, braken en botverlies. Imaging-onderzoeken en colonoscopie met biopsie zijn cruciaal voor de diagnose van de ziekte van Crohn. Corticosteroïden, 5-aminosalicylzuurderivaten en immuunonderdrukkende middelen zijn de primaire geneesmiddelen die worden gebruikt om de ziekte van Crohn te behandelen. Chirurgisch management is geen remedie, maar kan noodzakelijk zijn voor ongevoelige of moeilijk te behandelen gevallen.

8. Colitis ulcerosa

Colitis ulcerosa is een chronische inflammatoire aandoening van de dikke darm. Het is de tweede van twee belangrijke typen inflammatoire darmaandoeningen. Colitis ulcerosa treft meestal alleen de dikke darm of de dikke darm. De exacte oorzaak van colitis ulcerosa is onbekend. Het komt vaker voor bij blanken in vergelijking met Afro-Amerikanen of Iberiërs. Asjkenazische joden hebben het grootste risico op het ontwikkelen van colitis ulcerosa.

Symptomen van colitis ulcerosa kunnen zijn: buikpijn en kramp, diarree, rectaal bloedverlies, gewichtsverlies, koorts en vermoeidheid. De ziekte wordt het best gediagnosticeerd met colonoscopie en biopsie. Corticosteroïden, 5-Aminosalicylzuurderivaten en immuunonderdrukkende middelen zijn de primaire geneesmiddelen die worden gebruikt om colitis ulcerosa te behandelen. De meest voorkomende doodsoorzaak bij patiënten met colitis ulcerosa is toxisch megacolon (de term voor acute toxische colitis met verwijding of verwijding van de dikke darm). De ziekte verhoogt ook het risico op het ontwikkelen van darmkanker.

9. Intestinale obstructie

Intestinale obstructie is een blokkade die voorkomt dat voedsel door de dunne darm of dikke darm (colon) gaat en een noodtoestand is. De frequentie neemt toe met de leeftijd. Dientengevolge, intestinale obstructie komt vaker voor bij ouderen. De meest voorkomende oorzaken van obstructie van de dikke darm zijn colonkanker, diverticulitis en darmadhesie (vorming van littekenweefsel tussen tegenoverliggende oppervlakken na een operatie of infectie).

Symptomen van obstructie van de dikke darm kunnen zijn: buikpijn, obstipatie, opgezette buik, misselijkheid en braken, en onvermogen om een ​​stoelgang te hebben of gas door te laten. Computertomografie (CT) scannen van de buik is de beeldvormingsmethode naar keuze voor de diagnose van obstructie van de dikke darm. De behandeling vereist meestal een ziekenhuisopname. Complicaties van darmobstructie kunnen de dood van darmen en peritonitis (infectie van de buikholte) omvatten, die beide als ernstig en levensbedreigend worden beschouwd.

10. Inguinal Hernia

Een inguinale of lieshernia treedt op wanneer de darmen door een zwakke plek in de buikspieren steken. Het is een soort buikwandhernia, waarschijnlijk de meest voorkomende van alle chirurgische problemen. Inguinale hernia's (75 procent) zijn de meest voorkomende hernia's in de buikwand. Ze kunnen worden geclassificeerd als direct of indirect, waarbij de meerderheid indirect is. Inguinale hernia beïnvloedt mannen veel vaker dan vrouwen. De meeste liesbreuken komen aan de rechterkant voor.

Tekenen en symptomen van een inguinale hernia kunnen een uitstulping in de liesstreek, een brandend of pijnlijke gevoel aan de uitstulping, pijn in de lies en een zwaar of slepend gevoel in de lies zijn. De uitstulping kan meer voor de hand liggend rechtop zitten of hoesten of uitrekken. Een lichamelijk onderzoek is alles wat nodig is om een ​​inguinale hernia te diagnosticeren. De meeste inguinale hernia's vereisen chirurgische reparatie. Complicaties van inguinale hernia's kunnen opgesloten hernia en darmwurging zijn.

11. Gordelroos

Gordelroos, ook bekend als herpes zoster, is een virale infectie die een pijnlijke uitslag veroorzaakt. De uitslag verschijnt meestal als een enkele blisterverpakking die zich om de linker of rechter romp wikkelt en nooit de middellijn van het lichaam kruist. Gordelroos wordt veroorzaakt door de reactivering van het varicella-zoster- of waterpokkenvirus (dat meestal als kind wordt opgedaan). Na de oplossing van de waterpokken kan het virus tientallen jaren sluimerend in de zenuwwortels liggen.

Gordelroos is vooral een ziekte van volwassenen. Het kan worden onderverdeeld in drie fasen: priectoratief stadium, acuut eruptief stadium en chronische fase (postherpetische neuralgie). Orale antivirale middelen (aciclovir, famciclovir en valaciclovir) kunnen gunstig zijn, maar zijn het meest effectief als ze binnen 72 uur na het begin van de symptomen worden geïnitieerd. Vaccins zijn beschikbaar voor de preventie van gordelroos. Complicaties van gordelroos kunnen zijn postherpetische neuralgie (aanhoudende of terugkerende zenuwpijn die 30 dagen of langer na een acute infectie voortduurt).

12. Pseudomembraneuze colitis

Clostridium difficile . Pseudomembraneuze colitis is een ontsteking van de dikke darm die wordt veroorzaakt door een infectie met de bacterie Clostridium difficile . De afgifte van bacteriële toxines veroorzaakt ontsteking en schade aan de dikke darm. De ziekte treft meestal ouderen in ziekenhuizen of verpleeghuizen en treedt meestal op na behandeling met antibiotische medicijnen. De antibiotica die het meest geassocieerd zijn met het veroorzaken van de ziekte omvatten fluoroquinolonen, cefalosporinen, penicillinen en clindamycine.

Symptomen van pseudomembraneuze colitis kunnen zijn waterige diarree met buikkrampen en gevoeligheid van de buik. Het is niet ongewoon om bloed of pus in de ontlasting te zien. C. difficile. De ziekte wordt gediagnosticeerd met behulp van ontlastingstests die toxines detecteren die zijn geproduceerd door C. difficile. TM ). Ironisch genoeg is de behandeling van pseudomembraneuze colitis een ander antibioticum, metronidazol (Flagyl TM ). Complicaties van pseudomembraneuze colitis kunnen uitdroging, nierfalen, darmperforatie (ruptuur), toxisch megacolon en overlijden omvatten. Herhaling van infectie treedt op bij 20 procent van de personen met de diagnose pseudomembraneuze colitis.