12 manieren om een ​​prikkelbare darmziektediagnose vast te stellen

Als u een aandoening heeft die het onderste deel van uw spijsverteringsstelsel beïnvloedt, is mogelijk een diagnose gesteld van een aandoening die bekend staat als inflammatory bowel disease of IBD. Typisch, deze diagnose treedt op na een onderzoek door een medische professional die significante en chronische ontsteking van de lagere darm onthult, hoewel IBD soms ook een ontsteking van andere delen van het spijsverteringskanaal kan omvatten. Er zijn twee hoofdtypen van IBD, waaronder colitis ulcerosa en de ziekte van Crohn. De eerste omvat de ontwikkeling van pijnlijke zweren in de dikke darm en het rectum, terwijl de laatste meestal verwijst naar het ontstaan ​​van een aanzienlijke ontsteking die verder gaat dan alleen de bekleding van de darm. Beide aandoeningen leiden meestal tot diarree, pijn, uitputting en kunnen leiden tot gewichtsverlies.

Hierdoor blijft elke persoon die vindt dat hij IBD heeft, zich afvragen hoe medische professionals ze zullen onderzoeken om de precieze aard van hun aandoening te bepalen. Laten we nu eens kijken naar de verschillende tests die experts zullen gebruiken om een ​​nauwkeurige diagnose te produceren.

1. Bloedonderzoek

Een bloedtest is een van de minst invasieve en daarom vroegste tests die een arts zal uitvoeren om vast te stellen of een persoon lijdt aan prikkelbare darmaandoeningen of IBD. Een bloedonderzoek kan helpen met de diagnose door aan te tonen of de patiënt bloedarmoede heeft, die optreedt wanneer er onvoldoende rode bloedcellen zijn om voldoende zuurstof door te geven aan de weefsels van het lichaam.

Als er bloedarmoede wordt geconstateerd, kan dit een teken zijn dat de patiënt lijdt aan een vorm van prikkelbare darmziekte. Helaas kan een bloedtest niet onmiddellijk de aanwezigheid van IBD onthullen, wat betekent dat verdere tests moeten worden uitgevoerd. In sommige gevallen kan het ontbreken van bloedarmoede ertoe leiden dat medische deskundigen stoppen met zoeken naar IBD of andere mogelijkheden overwegen.

2. Fecale occult bloedtest

Net als bij een standaardtest van het bloed, is de fecale occult bloedtest een relatief minder invasieve test die tekenen van prikkelbare darmaandoening of IBD kan onthullen. In deze test zoeken medische professionals naar tekenen van bloed dat verborgen zit in de ontlasting van een patiënt.

Als er bloed of weefsel in de ontlasting van de patiënt wordt aangetroffen, kan dit een teken zijn van de aanwezigheid van een probleem met de onderste darm of het rectum. Omdat er echter verschillende aandoeningen zijn die bloed in de ontlasting kunnen veroorzaken, is dit geen definitief teken van IBD en zal het waarschijnlijk worden gevolgd door andere tests.

3. Colonoscopie

In tegenstelling tot de standaard bloedtest en fecaal occult bloedonderzoek, is de colonoscopie een meer invasieve procedure die vaak door artsen wordt gebruikt om direct de lagere darm en het rectum te onderzoeken om tekenen van prikkelbare darmziekte of IBD te vinden.

Het examen betreft een arts die een lange, smalle en zeer flexibele camera gebruikt om de darmwand te onderzoeken, inclusief ontstekingen of zweren die dat weefsel aantasten. De arts kan ook de colonoscopie gebruiken om kleine weefselmonsters te nemen die kunnen worden getest om te bepalen of een IBD-gerelateerde aandoening aanwezig is.

4. Flexibele Sigmoidoscopie

Een flexibele sigmoidoscopie is vergelijkbaar met de colonoscopie, maar is eigenlijk minder invasief. Net als bij de colonoscopie wordt een slanke, flexibele camera gebruikt voor het onderzoek, maar de nadruk ligt vooral op het onderste deel van de onderste darm, het sigmoïde en het rectum.

Waarom zou uw arts flexibele sigmoidoscopie gebruiken in plaats van een volledige colonoscopie? Vooral omdat de lagere darm duidelijk ontstoken en pijnlijk is, wat een colonoscopie te schadelijk en ongemakkelijk voor de patiënt zou kunnen maken. Om deze reden is het mogelijk flexibele sigmoïdoscopie te gebruiken in gevallen waarin al een prikkelbare darmziektediagnose is gemaakt.

5. Bovenste endoscopie

De bovenste endoscopie is, net als de colonoscopie, een vrij invasieve procedure, maar richt zich op de slokdarm, maag en dunne darm in plaats van de onderste darm en het rectum. Evenals de colonoscopie wordt een lange, dunne en zeer flexibele camera gebruikt om weefsel te onderzoeken, hoewel het in dit geval wordt gebruikt door de mond en de keel in plaats van het rectum.

De bovenste endoscopie zal niet worden gebruikt in alle gevallen waarin irriteerbare darmaandoening of IBD wordt gedetecteerd. Het wordt voornamelijk gebruikt wanneer de patiënt tekenen van de ziekte van Crohn heeft getoond, die zich zowel in het bovenste deel van het spijsverteringskanaal als in de onderste darm en het rectum kunnen manifesteren. Het wordt meestal gebruikt als de patiënt, naast buikpijn en diarree, last heeft van maagklachten, overgeven en pijn in de bovenbuik.

6. Capsule-endoscopie

Zoals de naam al doet vermoeden, is de capsule-endoscopie vergelijkbaar met de bovenste endoscopie, maar gaat het om het gebruik van een capsule die daadwerkelijk een draadloze camera bevat. Zodra deze capsule door de patiënt is geconsumeerd, worden afbeeldingen van het spijsverteringsstelsel, inclusief de slokdarm, maag, dunne darm en dikke darm, naar een recorder gestuurd die vaak door de patiënt wordt gedragen. Zodra de capsule het lichaam via de ontlasting verlaat, kan deze door artsen worden gebruikt om een ​​diagnose te stellen met betrekking tot prikkelbare darmaandoening of IBD.

Als er aanwijzingen zijn voor IBD met de capsule-endoscopie, kunnen artsen aanbevelen dat de patiënt opnieuw wordt getest, zoals de colonoscopie. Indien symptomen van IBD aantonen dat de onderste darm bijzonder ontstoken is, kan de volgende test in plaats daarvan de flexibele sigmoidoscopie zijn.

7. Ballon-geassisteerde enteroscopie

De ballon-geassisteerde enteroscopie is een soort diagnostische test die wordt gebruikt wanneer andere tests, zoals de capsule-endoscopie, er niet in slagen een definitieve diagnose te produceren met betrekking tot prikkelbare darmziekte of IBD.

Het gaat om het gebruik van een scope die is verbonden met een apparaat dat bekendstaat als een 'overtube', die samen een arts kan helpen de dunne darm van dichterbij te bekijken. Typisch zal een endoscoop een arts niet voldoende zicht op dit gebied verschaffen, hoewel een capsule-endoscopie abnormaliteiten kan onthullen die verder onderzoek rechtvaardigen.

8. Röntgenstraling

De standaard röntgenopname biedt een relatief eenvoudige en minder ingrijpende manier om te bepalen of de buikpijn van een patiënt het gevolg is van ernstiger problemen, zoals de perforatie van de dikke darm.

Mocht een dergelijk ernstig probleem worden ontdekt, dan zullen artsen een andere handelwijze volgen dan wanneer ze doorgaan als een aandoening geassocieerd met prikkelbare darmziekte - zoals de ziekte van Crohn of uleratieve colitis - wordt gedetecteerd. Terwijl verdenking van IBD kan leiden tot tests zoals capsule-endoscopie of colonoscopie, kan een ernstige bezorgdheid die wordt onthuld door röntgenonderzoek leiden tot meer ingrijpende stappen, zoals het plannen van een operatie.

9. Geautomatiseerde tomografie (CT) -scan

Als uw arts meer details wenst dan kan worden verstrekt door uw standaardröntgenfoto, kan het zijn dat u een gecomputeriseerde tomografie of een CT-scan moet ondergaan. In tegenstelling tot de typische röntgenfoto, kan de CT-scan uw arts laten zien hoe de volledige darm eruitziet, inclusief de weefseltoestand die de onderste darm bekleedt.

Naast de CT-scan kunnen artsen CT-enterografie gebruiken, een nog meer niche-vorm van scan die enkele van de helderste beelden van de momenteel beschikbare dunne darm kan bieden. Tegenwoordig heeft het de barium-röntgenfoto grotendeels verduisterd in de medische beroepen gericht op de spijsvertering.

10. Magnetic Resonance Imaging (MRI)

U hebt waarschijnlijk gehoord van magnetische resonantie beeldvorming, of de MRI, omdat het vaak wordt besproken met betrekking tot sportblessures bij professionele atleten. Een MRI-machine maakt gebruik van een magnetisch veld en radiogolven om een ​​arts een duidelijk beeld te geven van de organen en weefsels van een geselecteerd deel van het lichaam.

Het voordeel van de MRI is dat deze, in tegenstelling tot een computertomografie of CT-scan, de patiënt niet blootstelt aan straling. Het nadeel van de MRI is dat de toepassing enigszins beperkt is, waarbij artsen het meestal gebruiken om hun onderzoek te concentreren op het gebied rond de anus.

11. Dieetwijzigingen

Een van de eerste tests die een arts zal uitvoeren om vast te stellen of prikkelbare darmaandoening of IBD een probleem kan zijn, kan een aantal veranderingen in het dieet met zich meebrengen. Door bepaalde voedingsmiddelen te verwijderen of toe te voegen, kan uw arts een gedetailleerder beeld krijgen van het probleem dat buikpijn of diarree veroorzaakt.

Het resultaat van deze veranderingen in het voedingspatroon kan uw arts helpen bij het bepalen van de juiste volgende stap voor de patiënt. Als de veranderingen in de voeding resulteren in een verlichting van de meest relevante symptomen, zijn er geen verdere tests nodig.

12. Veranderingen in levensstijl

Naast enkele belangrijke veranderingen in uw dieet, kan een arts bepaalde aanpassingen van uw levensstijl aanbevelen voordat u doorgaat naar meer invasieve en betrokken diagnostische tests, zoals de computertomografie of de colonoscopie.

Sommige van deze veranderingen in levensstijl kunnen het krijgen van een bepaald type oefening of het bezuinigen op bepaald gedrag, zoals het roken van sigaretten of het drinken van alcohol, omvatten. Afhankelijk van hoe de patiënt reageert op deze veranderingen, kan een arts vervolgens een plan ontwikkelen om door te gaan met verdere tests.